Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid, quod res alia tota est?

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. At eum nihili facit; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Dat enim intervalla et relaxat. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium

statui deceat extremum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Haeret in salebra. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?