Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum essent dicta, discessimus. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Duo Reges: constructio interrete. Nos commodius agimus. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Conferam avum tuum Drusum cum C. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Num quid tale Democritus? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. De hominibus dici non necesse est. Pauca mutat vel plura sane; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Dici enim nihil potest verius.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Ut placet, inquit, etsi enim

illud erat aptius, aequum cuique concedere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quid me istud rogas? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Quonam, inquit, modo? Sed ego in hoc resisto; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Istic sum, inquit.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sint modo partes vitae beatae. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? In his igitur partibus duabus nihil

erat, quod Zeno commutare gestiret. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Sed fortuna fortis; Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?