Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Bork Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Scaevolam M. Recte dicis;

Non risu potius quam oratione eiciendum? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sine

ea igitur iucunde negat posse se vivere? Satis est ad hoc responsum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Quis enim redargueret? Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Sed plane dicit quod intellegit. Duo Reges: constructio interrete.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Videsne quam sit magna dissensio? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Is es profecto tu. Sed tamen intellego quid velit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quis est

autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Ac tamen hic mallet non dolere. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Quod cum dixissent, ille contra. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.