Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Haec dicuntur inconstantissime. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Poterat autem inpune; Quare attende, quaeso. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Sed plane dicit quod intellegit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sed nimis multa. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete. Facillimum id quidem est, inquam. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed quod proximum fuit non vidit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Non laboro, inquit, de nomine. In qua quid est boni

praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Cui Tubuli nomen odio non est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nulla erit controversia.

Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Et nemo nimium beatus est; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Iam in altera philosophiae parte.

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? At, si voluptas esset bonum, desideraret. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Sed ad rem redeamus; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Laboro autem non sine causa;

Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Tu quidem reddes; Hic nihil fuit, quod

quaereremus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.