Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Sit enim idem caecus, debilis. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. An nisi populari fama? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Quid ergo? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sed quid sentiat, non videtis. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Laboro autem non sine causa; Dici enim nihil potest verius. Ne discipulum abducam, times. At hoc in eo M. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re

quaeri. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quod vestri non item. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Duo Reges: constructio interrete. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Videsne, ut haec concinant? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse

dicis? Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?