Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ut aliquid scire se gaudeant?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nihil illinc huc pervenit. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quid me istud rogas?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. An hoc usque quaque, aliter in vita? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iste non dolendi status non vocatur

voluptas. Si enim ad populum me vocas, eum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Immo videri fortasse. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Duo Reges: constructio interrete. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Nihil illinc huc pervenit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Non laboro, inquit, de nomine. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Ostendit pedes et pectus.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sedulo, inquam, faciam. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Non est igitur summum malum dolor. Confecta res esset. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quid iudicant sensus? Dempta enim aeternitate nihilo

beatior Iuppiter quam Epicurus; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Videsne quam sit magna dissensio? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.