Si enim ad populum me vocas, eum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.
De vacuitate doloris eadem sententia erit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Beatus sibi videtur esse moriens. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Conferam avum tuum Drusum cum C.
Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quae duo sunt, unum facit.
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quis negat? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid, quod res alia tota est? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Atqui
perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Eadem fortitudinis ratio reperietur.
Quo modo autem philosophus loquitur? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Comprehensum, quod cognitum non habet? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Peccata paria. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.
Stoicos roga. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Duo Reges: constructio interrete.
Verum hoc idem saepe faciamus. Bork Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte
cupidus dici possit? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.