Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Non semper, inquam;

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quod vestri non item. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio

interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Easdemne res? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Comprehensum, quod cognitum non habet? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Itaque contra est, ac dicitis;

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Haec mihi

videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?