Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ratio quidem vestra sic cogit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quare attende, quaeso. Ut id aliis narrare gestiant? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Aliter autem vobis placet. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sin autem eos non probabat, quid attinuit

cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. An haec ab eo non dicuntur?

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Sed plane dicit quod intellegit. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Sint modo partes vitae beatae. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Sed quid sentiat, non videtis. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sed fortuna fortis; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Duo Reges: constructio interrete.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.