Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed nunc, quod agimus; Iam in altera philosophiae parte. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Ita prorsus, inquam; Bork Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

De quibus cupio scire quid sentias. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. At hoc in eo M. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Ut id aliis narrare gestiant? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Quid iudicant sensus? Sed quot homines, tot sententiae; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quis enim redargueret?

Itaque his sapiens semper vacabit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Si longus, levis dictata sunt. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Inquit, dasne adolescenti veniam? Quid iudicant sensus? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quare attende, quaeso. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Duo Reges: constructio interrete. Beatus sibi videtur esse moriens.