Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;
Sed plane dicit quod intellegit. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.
Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Age sane, inquam. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;
Quaerimus enim finem bonorum. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Bork Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Eadem nunc mea adversum te oratio est.
Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas
aculeis. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Bonum incolumis acies: misera caecitas.
Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Duo Reges: constructio interrete. Sed hoc sane concedamus. Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quorum altera prosunt, nocent altera. An hoc usque quaque, aliter in vita? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quae ista amicitia est? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Sed vos squalidius,
illorum vides quam niteat oratio.
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Nederlands
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek