Quid censes in Latino fore? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Verum esto; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Hos contra singulos dici est melius. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Duo Reges: constructio interrete. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Aliud igitur

esse censet gaudere, aliud non dolere. Itaque his sapiens semper vacabit.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Prioris generis est docilitas, memoria; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Memini vero, inquam; Ecce aliud simile dissimile. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Bonum patria: miserum exilium. Recte dicis; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. An me, inquam, nisi te audire vellem,

censes haec dicturum fuisse?