Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Summus dolor plures dies manere non potest?

Memini vero, inquam; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis

voluptatem. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sit enim idem caecus, debilis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Sit enim idem caecus, debilis. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; At hoc in eo M. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.