Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Primum divisit ineleganter; Sed haec nihil sane ad rem;
Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sin aliud quid voles, postea. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum,
quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.
Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Itaque contra est, ac dicitis; Quid iudicant sensus? Ostendit pedes et pectus. Deinde dolorem quem maximum?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Duo Reges: constructio interrete. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Istic sum, inquit.
Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Prodest, inquit, mihi eo esse animo.
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis
illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Scrupulum, inquam, abeunti; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek